Ubuntu wat dieper bekeken
Mijn eerste indruk met Ubuntu is verre van slecht en eigenlijk zeer positief te noemen. Alles werkt snel en goed. Er kleven ook wel een paar nadelen aan Ubuntu, maar over het algemeen zijn deze niet zo ernstig.Een nadeel is bijvoorbeeld de Nederlandse-editie die soms net iets te letterlijk vertaald is. Een mooi voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld een mirror, wat vertaalt wordt met ‘spiegelserver’. Anderzijds zijn er ook stukken die helemaal niet vertaald zijn en waarbij de Engelse tekst gewoon weergegeven wordt. Over het algemeen zijn deze Engelse stukken echter ook gewoon te lezen en begrijpen.
Een ander nadeel is, wat KDE 4 wel heeft, een zoekfunctie in het menu. Tegenwoordig heeft elk hedendaags besturingssysteem een zoekfunctie in het menu. Op die manier kan men gemakkelijk bestanden starten zonder eerst de hele tijd te moeten zoeken, dat ontbreekt in GNOME. Wel heeft GNOME beschikking over overzichtelijke menu-structuren die volledig te wijzigen zijn. Zo kan men het menu volledig omzetten naar eigen hand. Desondanks had een dergelijke zoekfunctie wel mooi geweest.
Een derde nadeel, wat net als de andere twee niet zo heel groot is, is het gebrek aan standaard-aanwezige configuratieschermen. Zo is er bijvoorbeeld standaard geen configuratiescherm beschikbaar voor Compiz-Fusion, men kan alleen een ‘niveau’ van operatie kiezen. Zo kan hij uit, simpel of op extra staan. Compiz-Fusion biedt gebruikers echter ook een prachtig configuratiescherm aan, deze moet echter wel extern geïnstalleerd worden.
Er zijn ook een hoop voordelen aan het gebruik van Ubuntu. Zo is er de gigantische community achter Ubuntu, zodat problemen snel opgelost kunnen worden door het probleem achter te laten op fora’s. Anderzijds is er betaalde ondersteuning beschikbaar via Canonical, zodat men net dat beetje extra heeft.
Een ander voordeel is het feit dat ontzettend veel dingen aan te passen zijn. Een probleem hierbij kan echter wel zijn dat men door de bomen het bos niet meer ziet, maar dat valt in Ubuntu wel mee. Er zijn diverse hulpmiddelen beschikbaar die ervoor zorgen dat Ubuntu naar eigen hand te zetten valt. Vroeger zou men hiervoor een terminal en een hoop verstand voor moeten hebben, tegenwoordig zijn er echter gewoon configuratieschermen beschikbaar.
Synaptic: Programma’s installeren en verwijderen
Het installeren van software gaat ook heel simpel. Wanneer men bij toepassingen ‘installeer/verwijder software’ kiest komt ‘Synaptic’ tevoorschijn. Dit is, in technische termen, een grafische interface voor APT, welke ook prima via commandline te bedienen valt. In simpelere taal betreft het gewoon een parodie op de optie ‘software’ in Windows. Synaptic heeft echter wel als groot voordeel dat het ook automatisch programma’s kan installeren. Dit is nog simpeler dan een Execute-bestand draaien in Windows.
Synaptic zal bij het opstarten eerst kijken of er nog wat geüpdatet dient te worden, zoals de lijst met software die beschikbaar is. Deze softwarebronnen kan men aangeven in het bestand ‘sources.list’, welke onder /etc/apt/ te vinden is. Synaptic zal dit bestand uitlezen en vervolgens netjes alle software die beschikbaar is lijsten. Met behulp van de zoekoptie rechtsboven valt er gemakkelijk naar applicaties te zoeken. Men vinkt aan welke software er geïnstalleerd dient te worden en vervolgens gaat Synaptic aan het werk, aanvullende pakketten zullen automatisch gedownload en geïnstalleerd worden.
Iets verwijderen van het systeem gaat net zo snel als het installeren. Het is slechts een kwestie van het vinkje weghalen voor de applicatie en Synaptic zal de installatie van het programma ongedaan maken. Na afloop vraagt Synaptic of de gebruiker nog meer wil installeren of verwijderen of dat het programma afgesloten mag worden.
Een klein nadeel van Synaptic is wel dat KDE en GNOME software bij elkaar staat. Op die manier kan men software aanvinken die voor KDE bestemd is, terwijl men GNOME draait. Over het algemeen zal dit niet zoveel uitmaken en de software zal gewoon werken. Een nadeel hiervan kan wel zijn dat het programma totaal niet bij de rest past. Er zijn uitzonderingen, die ervoor zorgen dat er een halve KDE-omgeving meegeïnstalleerd wordt. Dit kan best frustrerend zijn omdat Ubuntu dan ingewikkelde vragen gaat stellen, zoals welke ‘loader’ er precies gebruikt moet worden tijdens het opstarten enzovoorts.
Ubuntu zal zelf aangeven of er updates beschikbaar zijn voor het systeem en vragen of deze geïnstalleerd mogen worden. Het zal veelal gaan om updates met allerlei technische beschrijvingen die voor power-users erg interessant zijn, zodat zij controle kunnen houden over welke software er geüpdatet wordt. Een user die met minder genoegen neemt kan hoogstwaarschijnlijk gelijk op volgende drukken en Ubuntu lekker op de achtergrond de pakketten laten installeren.
Controle en veiligheid
Ubuntu maakt gebruik van iets dergelijks als ‘UAC’ in Windows Vista. Dat van Ubuntu is echter vele malen uitgebreider en stabieler, dit is eigenlijk niet zo gek, aangezien Ubuntu dergelijke systemen eerder had dan Windows. Elke Linux-distributie maakt eigenlijk gebruik van dergelijke systemen, dat heet het gebruik van ‘root’. Een ‘root’-gebruiker mag alles en kan alles. Het is niet aan te raden om te werken op ‘root’ aangezien kwaadwillenden dan veel sneller software kunnen draaien op de computer. Ubuntu maakt gebruik van een parodie op ‘root’, maar biedt ook ondersteuning voor ‘root’, die moet echter wel via de commandline ingeschakeld worden.
Dat ‘root’ via commandline ingeschakeld moet worden is geen probleem, aangezien men dergelijke gebruikersniveau’s alleen daar nodig heeft. Ubuntu maakt gebruik van SUDO. Een parodie op het ‘root’-principe. SUDO zorgt ervoor dat elke gebruiker in principe ‘root’ is, maar de gebruiker moet eerst toestemming geven door middel van het invoeren van het wachtwoord voordat er iets gedaan wordt. Dat is anders in vergelijking met ‘root’, aangezien men daar echt een gebruiker met meer rechten wordt.
In de praktijk zijn beide systemen eigenlijk gelijk aan elkaar. Zo moet men bij zowel een ‘root’- als een ‘SUDO’-systeem een wachtwoord invoeren om toestemming te geven. Op die manier zullen gewone gebruikers waarschijnlijk niet zoveel merken van ‘root’ en SUDO. Bij zowel ROOT-systemen (Ook wel SU-systemen genoemd) als SUDO-systemen moet men per actie opnieuw toestemming geven, dit bevorderd de veiligheid.
Terug naar een wat minder technische toon. Ubuntu zal dus, net als Windows Vista, de gebruiker om toestemming vragen om een actie uit te voeren. Wanneer de gebruiker een foutief wachtwoord invoert wordt de actie automatisch stopgezet en afgebroken.
Vroeger had men voor sommige dingen nog steeds een commandline nodig om het te realiseren. Dit wordt tegenwoordig echter steeds minder van belang. Ik heb, ondanks dat ik met een commandline overweg kan, er nog geen nodig gehad. De commandline is uiteraard gewoon beschikbaar maar is in principe niet nodig om een werkend systeem te krijgen dat aan de eisen voldoet. Een goed voorbeeld hiervan is het bewerken van de ‘sources.list’-file. Deze file zorgt er, zoals eerder uitgelegd, voor dat Synaptic een lijst met software voor kan schotelen (Heel omslachtig uitgelegd.). Deze diende vroeger via de commandline aangepast te worden, hiervoor is tegenwoordig echter een grafische-tool beschikbaar genaamd ‘Softwarebronnen’, die onder Systeem teruggevonden kan worden.
