Gameplay
Medal of Honor Vanguard moet concurreren met andere games in hetzelfde genre, waaronder Call of Duty en Brothers in Arms. Beide games hebben al een aantal opvolgers gehad en ik als trouwe WOII speler heb die allemaal al gespeeld. Ik was dus nieuwsgierig wat deze game te bieden heeft ten opzichte van de genoemde games.Besturing
In Medal of Honor Vanguard speel je Frank Keegan, een sergeant van de 82ste airborn divisie. Hij is, nadat zijn leven wat minder leuk uitpakte dan hij gehoopt had, het leger ingegaan. Keegan heeft de leiding over de 82ste divise en de divisie wordt in het begin van het spel gedropt in een klein dorpje. Eenmaal geland in het centrum van het dorpje begint de actie gelijk, langs alle kanten wordt je beschoten door Duitsers. Je krijgt eerst wat schermen te zien zodat je kan zien hoe je nu eigenlijk moet werken met de Wiimote en de Nunchuck.
Het was eerst even wennen, je wordt gelijk langs alle kanten beschoten en ik was nog niet echt bekend met de besturing. Ik rende nogal dwaas naar een muur om achter te schuilen. Nadat het adrenalinepeil gezakt was, besloot ik mijn teamleden te helpen. Na een hoop magazijnen verspeeld te hebben schoot ik eindelijk een keer raak, we waren gered. Terwijl veel spellen niet goed gebruikmaken van de mogelijkheden van de Wiimote en Nunchuk was ik na een minuut of tien goed gewend aan de besturing en bleek dat de besturing echt geweldig is.
Vertragingen
In de eerste ruimte wordt je ook geleerd hoe je een granaat moet gooien. Nadat ik het huis uit was begon het echte smijtwerk. Ik gooide met de eerste granaat grandioos mis, ik wilde er gelijk nog één gooien, maar dit kon niet, aangezien je scherm bevroren is. Je kan pas nog een granaat gooien als de andere ontploft is en je mikpunt is vastgevroren tot de granaat ontploft is. Het is wel realistisch dat je niet achter elkaar granaten kan gooien, ook in het echt zul je moet blijven kijken naar het punt waar je de granaat heengooit en kun je niet direct je wapen weer hanteren.
Goed, ik speelde weer verder. Nadat ik zelf uitgevonden had hoe ik van wapen moest wisselen, kon ik ook met een rifle schieten. Het ging me gelijk een stuk beter af. Ook hier zijn er weer de vertragingen tussen het wisselen van de wapens. Wederom zeer realistisch, maar als je games als Call of Duty gewend bent, kan het wel irritant zijn.
Singeplayer campagne is het belangrijkst
De singleplayer campagne beviel over het algemeen wel goed. het lijkt veel op Call of Duty, maar dat komt ook doordat beide spellen in hetzelfde genre zitten. Ik mis eigenlijk wat algemene dingetjes, zoals het kunnen vasthouden van een granaat zodat deze sneller ontploft na het gooien en de aanwezigheid van een rookgranaat.
De multiplayermode stelt niet zo heel veel voor. Er is geen online mogelijkheid en ook het werken met meerdere personen op één Wii is niet zo briljant uitgewerkt. Ik wil hier dan ook niet verder op ingaan. Het is dan ook niet het multiplayergedeelte waar men zich op gericht heeft in deze game, maar meer de singleplayermode. Zoals gezegd komt deze wel goed op me over, maar het ontbreken van de speciale elementen zorgt ervoor dat het spel nergens verrast. Kortweg zou je kunnen zeggen dat MoHV niks fout, maar ook niets unieks doet.