Review: Black

Here come the men in Black

Goed, Black heeft dus lekkere actiemomenten, mooi, maar weinig wapentuig en er kunnen veel dingen stuk. Een beetje de hele tijd op tonnetjes, bezinetanks en ramen schieten is echter nogal saai, vandaar dat de meeste shooters ook tegenstanders kennen. Black kent die uiteraard ook en de belofte van EA zegt daar het volgende over:


Vijanden zijn er in Black gelukkig in overvloed, alhoewel de claim dat er vijf keer meer vijanden dan in andere games rondlopen in de levels een beetje aan de hoge kant is.
Als er al in een level veel vijanden zijn, dan zijn er ook veel explosieve dingetjes waar ik eerder al over vertelde, waardoor je gemakkelijk meerdere mannetjes ineens kan uitschakelen.

Eén voor allen, allen tegen één
De mannetjes zijn overigens niet voorzien van de meest intelligente AI. Aan het begin zijn er twee moeilijkheidsgraden voorhanden en op de tweede moeilijkheidsgraad is het spel prima te doen. De vijanden doen wel de gekende acties zoals wegduiken achter obstakels, maar echt enorm lastig maken ze het je alleen als ze met zijn allen op je af komen stormen.
Zo moet je op een gegeven moment vanuit een gebouw een aanval van een hoop vijanden weerstaan. Terwijl je uit het raam naar beneden loopt te schieten, proberen andere mannetjes het gebouw binnen te dringen om je van achteren aan te vallen. Op zulke hectische momenten is Black op zijn best en vliegen de kogels en brokstukken je om de oren.


In de meer open levels is het echter vrij simpel om je vijanden uit te schakelen. Aangezien je de obstakels waar ze achter wegduiken ook kan stukschieten zitten ze al gauw weer zonder bescherming, vaak proberen ze dan wel naar het volgende obstakel te rennen, maar vergeten ze daarbij jouw kogels te ontwijken. Als je op één vijand aan het schieten bent, moet je ook niet raar opkijken als er ineens een andere door je kogelregen heen rent op zoek naar een schuilplaats.

Ook kun je soms gerust een raam van een gebouwtje aan puin schieten zonder dat het mannetje in het gebouw iets merkt. Ook lijken zijn geen aanleiding om alarm te slaan. Door het halen van de missies kun je wel een zwaardere moeilijkheidsgraad unlocken, maar ook daar geven de mannetjes niet extreem veel tegenstand en is het grootste nadeel dat je geen medikits met je mee kan dragen.

Wat me trouwens ook opviel is dat de vijand nergens gebruik maakt van zwaarder wapentuig in de vorm van voertuigen en vliegtuigen. Het was toch mooi geweest om een helikopter uit de lucht te knallen met je RPG om die heli vervolgens neer te zien storten op een gebouw met alle gevolgen van dien.

Walk in the park
De actie houdt overigens weldegelijk op, want na acht levels is Black klaar met de actie en rest je enkel nog het herspelen van het spel met de nieuwe moeilijkheidsgraden of de vrijgespeelde wapens met oneindige ammo.
Ervaren shooter spelers zullen echter niet een al te grote kluif hebben aan de acht levels, die overigens wel redelijk uitgebreid zijn.

Een multiplayer optie had de herspeelbaarheid van het spel zeer zeker kunnen vergroten, maar die mode is niet aanwezig. Dat is toch wel erg jammer, gezien het feit dat Criterion met de Burnout serie heeft aangetoond zeer onderhoudende multiplayer opties te kunnen ontwikkelen.