Review: Halo 4

Conclusie

Aankomende bij de conclusie, zal ik gelijk met de deur in huis vallen. Hebben we hier te maken met het spel van het jaar? Dat denk ik niet. Is Halo 4 de beste shooter van het jaar? Ja, dat wel. Met zoveel topgames dit jaar, komt Halo 4 met de te korte single-player net iets te kort. Het verhaal voelt echt als een introductie op het grotere geheel, wat we zullen aanschouwen in Halo 5 en 6. Ook de manier waarop het verhaal wordt verteld gaat naar mijn idee iets te veel van de hak op de tak en het kwaad wat in Halo 4 opkomt wordt nog te weinig uitgediept. Zelfs voor iemand die tot nu toe alle Halo-games heeft gespeeld en daarnaast nog over informatie uit een aantal bijproducten beschikt, was het nodig om de Halo-Wiki er bij te pakken om altijd alles te kunnen volgen. De levels op zich zijn wel heel gaaf opgezet, vooral wanneer je in een krachtig voertuig plaats mag nemen.

Natuurlijk beschikt Halo 4 over één van de beste multiplayer-ervaringen die er op een console te vinden zijn, maar ook hier is het plaatje nog niet helemaal compleet door het beperkt aantal beschikbare maps. Ook zaken zoals het niet kunnen oppakken van wapens die op de grond vallen nadat er iemand is gedood zorgen voor irritatiemomentjes, zodra je zonder kogels rondloopt. Dit geldt ook voor de singleplayer.

Waar ik echter wel heel bij om ben, is dat 343 Industries er in geslaagd is om Halo 4 tot een échte Halo-game te maken. De gameplay, levels, sfeer, wapens, tegenstanders en muziek ademen Halo en dat maakt mij gewoonweg blij van binnen. Wat ze daarnaast ook nog eens qua graphics uit de inmiddels zeven jaar oude Xbox 360 weten te persen, maakt het geheel helemaal een feest. We kunnen de komende tijd nog aan de slag met nieuwe afleveringen van Spartan Ops, maar voor mij zal het dan vooral voor de toffe filmpjes te doen zijn.