Gameplay: singleplayer
Toen ik de campaign voor de eerste keer opstartte, had ik er na een uur eigenlijk alweer genoeg van. Net zoals in de vorige delen bleef het maar schieten zonder reden. Pas na dat eerste uur, voor mij alweer de volgende dag, kwam ik erachter hoe goed Resistance 3 toch eigenlijk is. Het alleen maar domweg schieten ruilt zich hier en daar in voor tactiek en sfeer. Ook het verhaal begon steeds interessanter te worden en voor dat ik het wist zat ik zes uur achter elkaar Resistance te spelen, omdat ik gewoonweg wilde weten hoe het verhaal afliep. Ik zal niet zeggen dat het verhaal wereldschokkend is, maar het is toch zeker stukken beter dan de gemiddelde shooter deze dagen. Ook is het spel een stuk langer dan de gemiddelde shooter. Zo was ik op de stand moeilijk meer dan tien uur bezig met de singleplayer, zonder vaak opnieuw te hoeven beginnen.
De sfeer is toch wel een van de belangrijkere elementen in het spel. Varen over een mistig meer, kruipen door de vochtige tunnels van een oude mijn of met een stoomtrein over de rails denderen en tegelijkertijd vijanden neerschieten. Dit zijn allemaal situaties die je in Resistance tegenkomt. Deze afwisseling zorgt ervoor dat je aan het beeld gekluisterd blijft en geen enkel moment van het spel wilt missen. Mijn favoriete stuk van het spel is het gedeelte dat ik met mijn shotgun door het horrorachtige Pennsylvania moest, hordes Chimera zonder wapen kwamen op me afstormen en ik moest ze een voor een koud maken. Dit gedeelte deed me heel erg denken aan Half Life 2. Hierin zat namelijk ook een level waar je in een luguber dorp zombies moest afknallen. De afwisseling die Resistance kent, is niet zo goed als die van Half Life, maar het spel weet er aardig in de buurt te komen.
De groepen Chimera’s die je vaak genoeg tegen het lijf zult lopen kan je natuurlijk niet allemaal met je vuisten te lijf gaan en daarom kent Resistance ook een groot arsenaal aan wapens. Van hamer tot raketwerper, het zit er allemaal in. Het leuke is dat je alle wapens tegelijkertijd kan dragen, zo hoef je nooit de keuze te maken welk wapen je wilt meenemen. Naast de primaire functie schieten kennen de meeste wapens ook secundaire functies, zoals een granaatwerper of een uitklapbaar schild. Ook zullen de wapens naarmate je er meer mee schiet zichzelf upgraden tot maximaal level 3. Elk level omhoog kent weer zo zijn voordelen. Zo krijg je bijvoorbeeld voor je automatisch geweer een bayonet en kan je met je sniper door muren schieten. Mede door deze afwisseling van wapens, de primaire en secundaire functies en de upgrades, wordt het schieten op de Chimera eigenlijk nooit saai.
Het grootste minpunt van de gameplay voor mij was dat de gescripte events niet altijd even goed werden uitgevoerd. Zo heb ik een paar keer flink moeten vechten om een doel te halen, zodat ik daarna via een deur door kon naar het volgende level. Deze deur moest door mijn maat worden geopend, maar dit deed hij niet. De drie keer dat dit bij mij gebeurde, zat er niks anders op dan weer opnieuw te beginnen, wat toch wel heel erg hinderlijk was.
Voor de rest liggen er door het spel dagboeken, audioapparatuur en brieven verspreid die je kan oppakken. Veel toevoeging hadden deze verzamelvoorwerpen niet en je zal deze spullen alleen gaan zoeken als je een trophy wilt vrijspelen. Tevens is het spel te spelen in 3D en met de movecontroller, al heb ik mijn twijfels of de besturing met de move ook daadwerkelijk wat toevoegt aan het spel.